Solomon stars

Eindelijk was het dan zover.. een bezoek aan het project van oneMen pionier Joris!

Hier is het allemaal om begonnen. Een vlucht van 4 uur vanuit Brisbane bracht ons naar een compleet andere wereld. We werden als VIP’s onthaald met frangipani (tropische witte bloemen) kransen door Joris en een aantal van zijn dove studenten, om verlegen van te worden.

Een korte rit door de hoofdstad Honiara en de omschakeling naar het Solomon tempo (sloooom) was een belevenis op zich. We verbleven op de ‘headquarters’ van de missionarissen op de Solomoneilanden... en yeah, we begrijpen goed waarom ze hier nooit meer weg zijn gegaan. Prachtig groen landschap, warme mensen en een nog warmer klimaat. We sliepen in een eigen appartementje met uitzicht op de oceaan.. wat wil je nog meer? We werden op de headquarters vergezeld door onze held Joris - een van de pioniers die door oneMen wordt gesteund, en door Gerard, Joop (twee priesters uit Nederland) en Niall (Ierse priester met short term memory loss, wat voor hilarische momenten zorgde). Deze 5 oude bazen maakten ons verblijf vermakelijk :-)

Maar er was meer, veel meer...

Al de eerste avond bezochten we een dodenceremonie, begeleid door zang met stem (want die hebben ze! weliswaar ongecontroleerd, want ze horen het zelf niet) en gebaren van de dove studenten. We voelden ons eigenlijk te veel, maar we waren heel welkom en hadden deze bijzondere ervaring niet willen missen.

De volgende dag stapten we met Joris in de truck (yep, die van oneMen!). Aan de andere kant van het eiland Guadacanal ligt het San Isidro care centre, op een oude palmbomenplantage aan zee. Dit is een centrum voor dove jongeren tussen de 13 en 30 jaar dat hen onderdak en educatie biedt. Joris heeft het vier jaar terug vanaf scratch opgebouwd. Het hele centrum is samen met de jongeren in elkaar getimmerd en het motto om alles vanuit eigen kracht te doen (“no toktoktok, just do it!”) staat centraal.

De situatie van gehandicapte jongeren op de Solomon eilanden is schrijnend. Handicaps zijn taboe en als het even kan worden deze jongeren binnenshuis gehouden. Veel van deze jongeren zijn nooit naar school geweest. Het Rode Kruis startte een project om gehandicapte kinderen tot 12 jaar oud te helpen in Honiara. Een aantal van de jongeren heeft hier al leren lezen en schrijven en de beginselen van gebarentaal opgepikt. Hierna, maar ook zonder vooropleiding, kunnen de jongeren binnenstromen bij San Isidro. Verder is er in het hele land niets waar ze na hun 12e nog terecht kunnen.

De nadruk ligt bij San Isidro op het leren van een ambacht zodat de studenten na 4 jaar opleiding zelfstandig aan de slag kunnen gaan in de dorpen waar ze vandaan komen. Ze krijgen praktijkonderwijs - denk aan tuinbouw, confectie, koken en houtbewerking. Daarnaast wordt er onderwijs gegeven in gebarentaal, Engels en ondernemerschap.

Bij aankomst werden we aangevallen met speren door een stel traditioneel verklede bosjesmannen (under cover studenten)... het ijs was meteen gebroken. Er werd gezongen en gedanst en met vele nieuwsgierige blikken naar ons gekeken. Gelukkig konden we ons snel mengen onder de studenten en met handen en voeten kwamen we een heel eind. We volgden gebarentaalles met de eerstejaars en kregen een tour over het terrein. Hier geen zielige kinderen, maar jongeren in de bloei van hun leven die de kans krijgen om te doen wat ze willen doen. Een vak leren, werken en deel uitmaken van de maatschappij zoals ieder ander. Lachen, gieren, brullen, smakken en grommen, het kan allemaal en zo luid als je wil want niemand die het hoort. Juist dat maakte dat er een hele ongeremde, vrolijke sfeer hing. Ze lieten met trots hun kamers zien en vertelden ons over hun verleden en dromen voor de toekomst (zie de video).

Alleen verslag uitbrengen van het project zou natuurlijk zonde zijn, dus stroopten we onze mouwen op. Samen met de rest gingen we hard aan het werk, letterlijk sweating our pants off bij meer dan 30°c! We hielpen mee met het leggen van de fundering voor de nieuwe boys dorm. Ze slapen nu nog in ‘leaf huts,’ in krappe kamertjes, dus is het tijd voor een stevig stenen gebouw. Bij de rivier haalden we stenen op, om die met de oneMen truck naar de bouwplaats te vervoeren. Daarnaast hielpen we mee op het land, waar we onder andere het ‘gras maaiden’ om plek te maken voor nieuwe kokospalmen.

Hilarisch om dat met samoerai zwaarden te mogen doen, oppassen geblazen dat mensen weg bleven uit onze gevarenzone ;)

Het is haast niet in woorden te vatten wat voor positieve vibes en energie er door het project waait, en we kwamen dan ook elke dag mentaal opgeladen maar fysiek doodmoe thuis.

De goeiige Joris was het er duidelijk niet mee eens dat we maar een weekje zouden blijven en propte koste wat kost zoveel mogelijk in een week om ons maximaal van het project en de Solomoneilanden te laten genieten. Zo zijn we een dag naar Malaita (een van de andere eilanden – er zijn er ontelbaar veel) geweest en voeren daar door een prachtig tropische lagoon om andere projecten en scholen te bezoeken.

Tevens maakten we er kennis met de familie van Mary, de gebarentaal lerares / tolk. Haar zus en moeder wonen in een prachtig dorpje met huisjes op enorm hoge houten palen, aan de lagoon, vrijwel onbereikbaar via het vaste land. Daar genoten we naast het bezoek aan de familie vooral ook van de grijnzende rode tanden van de locals (door betel nuts, google maar es!) en prachtige donkere kinderen met blonde afro’s die enthousiast een kokosnotenspel speelden.
We maakten een tocht naar het eiland Savo met twee dove studenten, waar we idioot veel dolfijnen hebben gezien.

Savo staat bekend om het voorkomen van een speciale vogel, de megapode, die de vulkanische stranden gebruikt om eieren 90 cm diep te begraven. De eilanders graven deze eieren regelmatig op, en namen ons mee om een van de broedvelden te bekijken. Veel kuilen, als een mijnenveld, maar geen vogel te bekennen! Ander leuk detail: kannibalisme is de eilanders van Savo niet vreemd.

Ook zagen we overal kunstmatige eilandjes, opgebouwd met hopen stenen op de bodem van de oceaan. Deze worden gebouwd met als voordeel dat er geen muggen voorkomen. Malaria is nog altijd een groot probleem op de Solomoneilanden. De artificial islands zijn soms zo overbevolkt dat het verhaal de ronde doet dat vrouwen overdag naar het vasteland moeten om te wassen + water halen en dat de mannen ‘s nachts uit vissen gaan zodat het eiland niet onder hun gewicht bezwijkt..

De laatste avond op het centrum was spectaculair. We werden getrakteerd op een feestmaal en voorstellingen van alle klassen, opgesmukt met witte verf, schelpenkledij en wapperende rieten rokjes. Als toegift kregen we een heus concert te horen dat werd begeleid door ‘dirigent’ Eric, die zijn medestudenten in de wijs hield. Die zichzelf natuurlijk niet konden horen loeien, grommen of huilen als een wolf... Dat leidde tot veel hilariteit en tranen van het lachen.

De door ons georganiseerde stoelendans bleek ook een groot succes, met z’n 52en rond een cirkel stoelen stormen tot er uiteindelijk eentje over bleef. Geen pauze in de muziek, maar een signaal met een doek, om te zien dat je op een stoel moest azen. Applaudisseren door in je handen te klappen doen de studenten niet - want dat hoort geen mens - dus wapperen ze hun handen hoog boven het hoofd. Zoveel stil applaus hadden we nog nooit gekregen! Kippenvel.

Elke dag was speciaal en indrukwekkend, we hadden er geen seconde van willen missen. Een week in een land als de Solomon eilanden en een project zoals dat van Joris is stiekem veel te kort. Het was fantastisch om er een glimp van te hebben mogen opvangen. Beiden zouden we er heel wat voor over hebben om nog es voor langer terug te keren en meer van deze prachtige eilanden en mensen te mogen bewonderen. We zijn sprakeloos en zullen nog een tijdje in gebaren spreken, dat gaat nu vanzelf.

Gelukkig is het gebaar voor tranen van verdriet universeel.. ;)

We gaan ze missen!



Volg Daphne en Anna en de sponsoren van 6x6x6 op Reis doneren namens jou 30 cent aan 6 goede doelen:

www.facebook.com/OceanieNL
www.twitter.com/OceanieNL
www.oceanie.nl/6x6x6opreis/